Μεγάλες αντιδράσεις προκάλεσε η δήλωση- συμπαράστασης του τραγουδοποιού Αλκίνοου Ιωαννίδη στους ηθοποιούς για τα πτυχία τους και ειδικά ο τρόπος που απευθύνθηκε στις λεγόμενες ελίτ και στους κυβερνώντες, γράφοντας για ακαλλιέργητους δούλους της ασχήμιας και διαχειριστές της αθλιότητας. Αλλά και ορισμένες εκκεντρικές αναφορές στους καλλιτέχνες, που τους εμφάνισε ως
ιδιαίτερα όντα, ενώ δεν παρέλειψε να μιλήσει ακόμα και για "θυσίες των ωραιότερων ανθρώπων που πάτησαν τη γη".
Η πιο καυστική αντίδραση ήρθε μέσω facebook από τον αρθρογράφο της Καθημερινής, Αρίστο Δοξιάδη, που έγραψε ότι τα ίδια έλεγε και ο Αδόλφος για την Αρία φυλή, μια ανάρτηση που είχε πολύ μεγάλη αναπαραγωγή στα social media, ενώ εμμέσως ο Χρήστος Χωμενίδης τον κατηγόρησε ότι "ψωνίστηκε", σημειώνοντας:
Τα πομπώδη "ξεσπάσματα ψυχής" δεν ταιριάζουν στους καλλιτέχνες… Όταν κρατάς ένα μικρόφωνο και το κοινό σε ακούει και εσύ διψάς για το χειροκρότημα, εύκολο να μετατραπείς ασυναισθήτως σε ιεροκήρυκα ή σε βλαχοδήμαρχο.
Η αιχμηρή ανάρτηση Δοξιάδη:
Είπε χθες ο Αλκίνοος: "Μας γεννά η θυσία των ωραιότερων ανθρώπων που πάτησαν τη γη. Ερχόμαστε από τους αιώνες. Κι εσείς, προσωρινοί διαχειριστές της αθλιότητας, ακαλλιέργητοι δούλοι της ασχήμιας, νομίζετε πως ορίζετε τις ζωές μας..."
Τα ίδια έλεγε και ο Αδόλφος για την Αρία φυλή.
Αλλά και ο Χρήστος Χωμενίδης στο άρθρο του στο capital.gr ήταν πολύ αιχμηρός.
"Η καρδιά μου αγκαλιά με τις αδελφές και τους αδελφούς μου στην Τέχνη" δήλωσε προχθές ο τραγουδοποιός Αλκίνοος Ιωαννίδης, έγραψε ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης. "Άνθρωποι που σκύβουν πάνω στη λέξη, στη νότα, στην κίνηση στη λεπτή απόχρωση του αισθήματος…" συνέχισε. "Που τολμούν να αντικρύσουν τα σκοτάδια τους για να ξορκίσουν τα δικά μας. Κάθε ιδέα, κάθε προσχέδιο, κάθε μελέτη … μια προσευχή στο φως. Μας γεννά η θυσία των ωραιότερων ανθρώπων που πάτησαν τη γη" κατέληξε. "Ερχόμαστε από τους αιώνες. Κι εσείς, προσωρινοί διαχειριστές της αθλιότητας, ακαλλιέργητοι δούλοι της ασχήμιας, νομίζετε πως ορίζετε τις ζωές μας…"
"Στον καθρέφτη σου κοιτιέσαι κι από μόνος σου αγαπιέσαι!" είχε κάποτε γράψει ένας λαϊκός στιχουργός. Σκιαγραφώντας καυστικά ό,τι ονομάζουμε "ψώνιο", σχολίασε ο Χρήστος Χωμενίδης. Και συνέχισε:
Πότε κάποιοι από τους καλλιτέχνες χάνουν το δίκιο τους; Όταν απευθύνονται στην κοινωνία και στην πολιτεία με μικρομέγαλο στόμφο. Όταν απαιτούν να αντιμετωπίζονται σαν κάτι το εντελώς ιδιαίτερο. Όταν αντί να προβάλλουν ψύχραιμα και μαχητικά τα αιτήματά τους, προσφεύγουν στην πολύ κακή λογοτεχνία.
Τα πομπώδη "ξεσπάσματα ψυχής" δεν ταιριάζουν στους καλλιτέχνες. Μα στους τυχάρπαστους δημοσιογράφους. Σε εκείνους που εναγκαλίζονται τις "ανθρώπινες ιστορίες" και τις εμπορεύονται στυγνά. Όπως και οι δημαγωγοί πολιτικοί που -ιδίως όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση- συμπαρίστανται, ψηφοθηρώντας, σε κάθε χειμαζόμενη κατηγορία πολιτών, πλειοδοτώντας στα αιτήματά της.
Τι αποτελεί το μαλακό υπογάστριο, το ευαίσθητο σημείο αρκετών καλλιτεχνών; Ότι είναι ευεπίφοροι στην κολακεία. Εύκολο για την κάθε τρόμπα να τους φουσκώσει τα μυαλά με αέρα κοπανιστό και να τους βάλει να μιλούν επί παντός του επιστητού, και για ζητήματα ακόμα που δεν τα γνωρίζουν, δεν τα καταλαβαίνουν ντιπ. Για τα εμβόλια, για τη γεωπολιτική… Όταν κρατάς ένα μικρόφωνο και το κοινό σε ακούει και εσύ διψάς για το χειροκρότημα, εύκολο να μετατραπείς ασυναισθήτως σε ιεροκήρυκα ή σε βλαχοδήμαρχο. Έχει συμβεί σε διάφορους, με ολέθριες επιπτώσεις στην καρριέρα τους. Από τον Νότη Σφακιανάκη -που αν περιοριζόταν στο να τραγουδάει, ακόμα θα μεσουρανούσε- μέχρι τον Αλκίνοο Ιωαννίδη.
ΠΗΓΗ: https://www.thetoc.gr/
