ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ
Θεατρικό έργο «Άγουρα Κεράσια» με την Τάνια Τρύπη και τον Κώστα Καζάκο την Παρασκευή 2 Ιουνίου στο Δήμο Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης

Θεατρικό έργο «Άγουρα Κεράσια» με την Τάνια Τρύπη και τον Κώστα Καζάκο την Παρασκευή 2 Ιουνίου στο Δήμο Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης

 Ο Δήμος Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης και η Επιτροπή Ισότητας των Φύλων του Δήμου, σας προσκαλούν την Παρασκευή 2 Ιουνίου και ώρα 19:30 στο πολιτιστικό κέντρο Ιωνία, (πλησίον Δημαρχείου - Λεωφόρος Κ.Καραμανλή 18), για να παρακολουθήσετε το θεατρικό έργο «Άγουρα Κεράσια».

  Μία μοναδική παράσταση που φέρνει στο προσκήνιο το επίκαιρο ζήτημα της ενδοοικογενειακής βίας σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη. Πρωταγωνιστούν η Τάνια Τρύπη και ο Κωνσταντίνος Καζάκος.

Σημείωμα σκηνοθέτη
Διαβάζοντας το έργο του Μιχαήλ Άνθη θέλησα αμέσως να βρω την ευκαιρία να το σκηνοθετήσω. Και μου δόθηκε από τον παραγωγό Γιάννη Μακρίδη.
Ξέρετε , ο Γιάννης Μακρίδης είναι ίσως ο μοναδικός παραγωγός που συνθέτει και την μουσική των έργων που παράγει.
Η διανομή του έργου με γέμισε χαρά. Δύο αγαπημένοι μου συνεργάτες, η Τάνια Τρύπη και ο Κωνσταντίνος Καζάκος, ιδανικοί για να ερμηνεύσουν τους πολυσχιδείς και ακραίους ρόλους.
Τι να γράψω; Τι μπορεί να περιλαμβάνει, τι μπορεί να περιγράφει, τι μπορεί  να αναλύει ένα σημείωμα σκηνοθέτη για ένα τόσο καταλυτικό θέμα όπως αυτό  που πραγματεύεται το έργο του Μιχαήλ Άνθη.

Ένα έργο που το διαβάζεις και τα ξαναδιαβάζεις, το «βλέπεις» και το «ξαναβλέπεις» ανακαλύπτοντας κάθε φορά νέες παραμέτρους, καινούργιο βάθος στους χαρακτήρες, καινούργιες πτυχές στην ακραία εξέλιξη.

Ένα έργο τριών πρωταγωνιστών που οι δύο διασχίζουν ένα καταραμένο ταξίδι ζωής, χωρίς διέξοδο, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας αλλά κυρίως χωρίς ελαφρυντικά.

Ναι δεν υπάρχουν ελαφρυντικά για κανέναν από τους δύο. Μόνο η τρίτη ηρωίδα έχει ελαφρυντικά διότι είναι το πάσχων πρόσωπο, διότι δεν πυροδοτεί τα γεγονότα, όπως οι πρώτοι, αλλά υφίσταται τις συνέπειές τους.

Η Τάνια Τρύπη και ο Κωνσταντίνος Καζάκος είναι ταυτόχρονα θύτες και θύματα, θύματα όμως που δεν τους πρέπει καμία συγχώρεση διότι και οι δύο είναι εγκλωβισμένοι σε ένα υπερβολικό «εγώ» πότε παθητικά - πότε ενεργητικά - κινούμενοι σε δύο παράλληλα σύμπαντα που εξοστρακίζουν το τρίτο μέλος όσο και εάν προσχηματικά θέλουν να αποτελεί το κέντρο της ύπαρξής τους.

Εδώ σταματάω, οτιδήποτε άλλο θα μείωνε το έργο διότι είναι αυτάρκες και αυτοεπεξηγούμενο.